Ev sahibi, evini düzenlemeye çalışırken kapı hafifçe çalmış nerede ise duyamayacakmış.
Kapıyı açmış “hoş geldiniz” demiş. “Kimsiniz?”
Karşısındaki boynu bükük adam: “Ben Tevazu” demiş.
“Buyurun” demiş.
Tevazu sessizce en uçtaki koltuğa oturmuş. Sessizce beklemeye başlamış.
Ev sahibi, yeni gelen misafirine bir şeyler hazırlamak için mutfağa giderken; “Tevazu Lütfen demiş, hiç bir şeye gerek yok, buyurun sohbet edelim.”
O sırada kapı sanki kalp atışı gibi küt küt çalmaya başlamış.
“Kim o?” Demiş ev sahibi…
Ben “Sevgi” demiş. Kapınızda bekledim uzun süre ta ki emin olana kadar.
“Buyurun” demiş ev sahibi gülümseyerek… Lütfen içeri geçin Sevgi, Tevazu’nun yanına oturmuş.
Ev sahibi “ne alırsınız?” demiş.
Siz ne alırsanız ben de ondan isterim demiş. Acıysa acı tatlıysa tatlı…
Ev sahibi mutfağa geçerken kapı çok seri bir şekilde çalınmaya başlamış.
“Kimsiniz?” demiş ev sahibi…
Açın lütfen açın demiş.
Ev sahibi kapıyı açınca Ben “heyecan” demiş daha buyur edilmeden sevginin yanına hızlıca oturmuş.
“Ne alırdınız?” demiş ev sahibi…
Ne var ise ama çabuk çok çabuk demiş, nefes nefese… Bu arada kapı çalınmış bir kere ama çok güçlü… “Kimsiniz?” demiş… Gür bir ses ile “İnanç” demiş kapıdaki.
Buyurun demiş ev sahibi, inanç güçlü adımlar ile heyecanın yanına oturmuş. Gönlünden ne ister isen onu ver demiş. Ev sahibi sormadan… Senin mutfağın biz sadece misafiriz. Tevazu ve inanç birbirlerine bakıp gülümsemişler. O sıra kapı bir melodi şeklinde çalınmış.
“Merhaba” demiş kapının açılmasını beklemeden… Ev sahibi koşmuş kapıyı açmış.
“Merhaba” demiş tekrar ben “Mutluluk” duydum ki misafirliğe gelmişsiniz. Hepsi sevinçle ayağa kalkıp sarılmış Mutluluğa. Yanında bir piknik sepeti ile gelmiş mutluluk, hemen sofrayı kurmuş. Çok güzelmiş her şey. Ta ki kapı derinden çalınana kadar…
“Kim o?” demiş ev sahibi…
Ben “Şüphe” demiş ama “emin olamıyorum bu ev miydi geleceğim ev yoksa diğer ev mi?” Adımını içeri atar atmaz… Hepsi birbirine üzgünce bakmışlar. Şüphe onlardan ayrı bir yere oturmuş. “Neden konuşmuyorsunuz?” demiş “neden sustunuz?” “yoksa benim hakkımda mı konuşuyordunuz?”
Hepsi rahatsız olmuş durumdan ama ses çıkarmamış. Şüphe ev sahibinin yanına sessice gelip; “inanma bunlara demiş bunların hepsi yalancı”, AMA DEMEYE kalmamış kapı çalınmış.
Ama dışarıdaki kapıyı öyle bir çalıyormuş ki sanki kapı kırılacakmış.
“Kim o?” demiş korku ile… AÇ KAPIYI DEMİŞ AÇ “BEN ÖFKE”…
Hepsi korkuyla; “sakın demiş sakın açma…”
“ Ama” demiş “kapıyı açmam lazım.”
“Açma” demişler, “onu içeri almaz isen o asla içeri giremez sonunda yorulur gider.”
Şüphe ev sahibinin yanına yanaşıp: “Dinleme onları” demiş, “sen açmaz isen zaten kırar kapıyı…”
Ev sahibi kapıyı açmış. O açar açmaz, hepsi dışarı çıkmış.
En son, Tevazu: “keşke açmasaydın kapıyı” demiş.
ÖFKE tüm evi dağıtmış. Tüm sofrayı bozmuş. Ev sahibini hırpalamış. Ev sahibi o gidene kadar korkuyla bir köşede oturmuş.
Sonunda gidince “keşke” demiş,”onları dinleseydim de kapıyı açmasaydım.”(Alıntıdır)
Sevgiyle kalın…
